Nire gainean
1969an Jorge Oteizaren apostoluen estatua-multzoa ipini zen, azkenik, Oñatiko Arantzazuko Santutegiaren frisoan. Gogoan dut gurasoekin joan nintzela ikustera eta pentsatzen dut harrizko “pertsonaia” horiek arreta emango zidatela, izan ere, niretzat egindako marrazki baten lehen oroimena da.
Haurtzaroan marrazten eta komikiak irakurtzen jarraitu nuen (nire adina emango dut, baina orduan tebeo esaten genien).
Bigarren zaletasun horren “bultzatzailea” nire ama izan zen. Larunbatero joaten nintzen berarekin azokara eta, itzuleran, “hornitze kultural” geraldia egiten genuen herriko estanko/liburu-dendan. Ni haur arraro samarra nintzen nonbait, hankak lurrean izatea atsegin zuen “ume zozoa”, izan ere, super heroiak gorroto nituen, koloredun galtzontziloak jantzi eta kapa batekin hegan ibiltzen ziren horiek. Nik western erako komikiak atsegin nituen, hots, Red Ryder, Roy Rogers, Hopalong Cassidy eta abar. Ez zegoen zaldiz Sonorako basamortua zeharkatzea edo sei balako pistola batekin 9 bidelapur hiltzea bezain gauza “egiazkorik”. Konpara ezina!
Gauza batek bestea dakar eta Euskal Herriko Unibertsitateko Arte Ederretako Fakultatean amaitu nuen eta irakasle modura esperientzia oso laburra izan ondotik, Publizitate Agentzia batean hasi nintzen diseinatzaile grafiko gisa.
25 urte ez dira ezer
Egiaz Gardelen “Volver” abestiak “hogei urte ez dira ezer” zioen, baina esaten duten moduan, “errealitateak ez diezazula titular on bat zapuztu”.
1995ean, agentzian bazkide modura jarraitu eta, azkenik, auto berri bat erosi ala beste ibilbide bati ekiteko aukeraren artean erabakitzekotan nintzela, diseinu grafiko eta ilustrazioko nire estudioa irekitzeko “burutapena” izan nuen. Lokal bat alokatu nuen, sagarraren hozkadako markako ordenagailu bat erosi nuen (urte hauetan zehar, horiek bai eman dizkidatela “hozkada” itzelak patrikan) eta automatikoki nire lagunen ahotan “enpresari” bilakatu nintzen (zenbait segundotan zalantzan izan naiz lagun hitza komatxo artean ipini ala ez). Eta hori guztiori “Ekintzailetzaren Guru” horiek ematen dituzten hitzaldi horietara joan gabe, orduko 100 euro kobratzen dutenak eta artzainari zenbait ardi dituen esaten dietenak, beti bat gehiago zenbatuz:
Border Collie: Eskoziako beheko lurraldeetako artzain txakur tradizionala eta Cumbria eta Northumberlandekoa. (Wikipedia)
Bide batez, azkenik, Citroën BX gorria erosi nuen, “errepidean esperientzia oso handia” nabarmentzen zuen curriculum vitae batekin, hainbeste ezen “alboratuta” utzi baininduen nire lehen hitzorduan. Okerrago izan zitekeen, nire neskalagunak nirekin jarraitu baitzuen gutxienez beste urte eta erdiz. Orain, nire emaztea da.
Urte horietan guztietan bezero batzuk mantendu egin ditut, beste batzuk beranduxeago etorri dira, zenbaitek ihes egin zidaten eta, zoritxarrean, gutxi batzuk 2008ko krisi latzaren eraginez bazterbidean gelditu ziren behin betiko. Esker on sentimendu sakona dut horiekin guztiekin, guztiengandik ikasi baitut zerbait. Ezinezkoa da diseinatzaile ona izatea alboan bezero ona ez baldin baduzu.
Urte hauetan guztietan denetatik egin dut; lan egokiak, oso proiektu onak eta, zenbaitetan, lan bat amaitzean erabateko zoriontasun une horiek ukitu ditut ia hatzen puntekin. Atzera begiratzen baldin badut bere garaian atsegin izan nituen lanak ikus ditzaket, baina orain alfonbraren azpian gorde beharko nituzke eta estudioaren sarreran seinale bat ipini beharko nuke sestra-aldaketaz ohartaraziz, jendeak ez dezan estropezu egin sartzean.
Hasieran, lehen urtetan, John Franklin Ipar-mendebaldeko igarobidea aurkituz baino galduago nengoen. Urte onak zirenean, aldiz, laurogeiko hamarkadako Liverpool taldeko Kenny Dalglish nintzen baloia oinari “lotuta” nuela. Haatik, 2008ko krisiaren ostean eta hurrengo urteetan, “krisiaren aurrean erresistentzia” agertzen zuenaren itxura gehiago nuen, Vasili Zaitseven itxura Mosin-Nagant bereizezinarekin, Stalingradoko setioko aurrietan barna.
....25 URTE? EZ, MESEDEZ!
“Behin gerra bat eteten saiatu nintzen, eta beste behin laneko sindikatu baten sorreran kolaboratu nuen modu aktiboan lan egiten nuen liburutegian. Baina oro har, esan daiteke munduak hura salbatzeko nire saiakerei aurre egin diela, poztasun eta maltzurkeriaz. Eta orain, negua igaro dudala presa baten uretatik munduaren nire laurogeita hamar akreak salbatuz, nire buruari galdetze diot, betiko moduan, zer egin dudan. Aztertu ostean, presaren proposamena Betiereko Herrialdea baino errealismo gutxiagokoa zen, baina hemengo jendeak uste dut egiazkoa zela, ziur dago, beraz agian hala izango zen”.
Un año en los bosques
Sue Hubbell
“Nire bulegoa nire Citroëneko maletategian sartzen da”.
Glen Murcutt
“Aita artzaina zen eta mendia zuen bere etxea. Frantziako Pirinio lainotsuetan hasi zen eta antzera segitu zuen ia bere bizialdi osoan, Sierra of Nevada bakartian”
Dulce Tierra Prometida
Robert Laxart
“Oinarrizko gizarte sendo eta harreman estu batzuen jabe bazara, neurri batean beti zara libre. Munduan zehar ibili zaitezke, ongi bait dakizu nongoa zaren eta nora itzul zaitezken”
Seamus Heaney
