Val d’Orcia, Italiako Toscanako, Pienza herri ederraren kaleetan zehar paseatzen, bat-batean kale estu batean topo egiten dugu kartel honekin, teilen akaberaren arabera eta horman kokatuta, irauteko bokazioz.

“Attenti al cane … é grosso e morde”, (Kontuz txakurrarekin … handia da eta hozka egiten du). Etxeko bizilagunak gu bezalako “turista gogaikarriez” kokoteraino daudela suposatzen dut, ez dute beste aukerarik etxeko txakurrarengana jotzea.

Ez noa azalpen soziologikoetara jotzea herri txikietako turismo masiboaren intzidentziari buruz, beren baliabideak ahalik eta gehien aprobetxatu eta nahi duten lasaitasuna lortzeko interes gatazkaren artean eztabaidatzen direnak. Ez naiz ondo mugitzen halako ur handietan.

Nirea marrazkigintza da. Kasu honetan, etxeko bizilagunek ez dute jarri ikono lagungarria, sinplea, argia, ortodoxoa eta batez ere zalantzagarria txakurrak ohartarazpenarekin batera. Askoz konkretuagoak izan dira eta txakur “beldurgarriaren” eskuz margotutako erretratu bat egin dute. Erretratua sinatuta dago, horrek esan nahi du nolabaiteko interes artistikoa dagoela.

Pena da Josep M. Beá i Font marrazkilari kataluniar bikainak egindako “La Técnica del Comic” liburu bikainak, komikiaren munduan nire lehen ikerketetan erabili izana, artistaren eskuetan erori ez izana. Bere kapituluetako batean, “Aurpegiko espresioen taula”, kasu honetan erabil zitezkeen esamoldeen aukeraketa ugaria dago, mehatxatzailea barne, beldurgarria baino, txakurraren itxurak bisitatzera gonbidatzen zaituelako. Eskua bizkar gainean edo “Abbraccio affettuoso” (maitasunezko besarkadatxo bat) emateko gogoarekin geratzen zara.

Bide batez, geratzen den galdera bat da nola deituko den txakur beldurgarria? Atila? Adolf? Benito? Edo agian Donald?